Dwór w Sulisławicach koło Kalisza

Obiekt ten nie był na mojej liście obiektów do zobaczenia. Na początku mojej przygody z eksploracją miejską czytałam o różnych miejscach, ten jednak nie wpadł nigdy w moje strony. Jednak któregoś dnia jadąc już tak naprawdę nie pamiętam gdzie, blisko prowizorycznej zajezdni zamajaczył mi zniszczony budynek. Dopiero po przyjeździe do domu zaczęłam szukać czym był ów ow obiekt. Wyczytałam, że to dawny dwór w Sulisławicach, koło Kalisza. Teren jest ogrodzony, furtka jednak pozostaje otwarta. Postanowiłam zajrzeć, zobaczyć jak budynek wygląda z bliska. Na odrobinę trzęsących nogach wchodziłam poza furtkę. Słyszałam gdzieś ujadanie psa, a nie chciałabym skończyć jako pożywienie dla wyżej wymienionego. Teren wokół budynku jest dość spory, widziałam jeden mały staw w bliskiej okolicy domu. Nie miałam jednak zbyt wiele czasu na zwiedzanie, dodatkowo nie było to planowane, a temperatura w lutym nie rozpieszcza.

Odrobina historii:

Pierwsza wzmianka o wsi pojawia się w XV wieku. Jej właścicielami byli m.in. Oszczeklińscy, Gajewscy, Węgierscy,Biernaccy herbu Pomian. W 1801 Sulisławice nabył Alojzy Prosper, sędzia departamentu kaliskiego, późniejszy minister skarbu w Rządzie Narodowym. Jako pierwszy w okolicy wprowadził płodozmian. Był propagatorem nowoczesnego rolnictwa i budownictwa wiejskiego. Za działalność niepodległościową skonfiskowano mu posiadłość na rzecz skarbu Królestwa Polskiego, a po roku uchylono karę. Ostatnim właścicielem Sulisławic był Ignacy Łaszczyński.

 

Dwór

Dwór został wzniesiony w II połowie XVIII wieku przez Węgierskich. Przebudowa obiektu miała miejsce w XIX i XX wieku przez Biernackich. W czasach PRL został zdewastowany, w jego wnętrzu wprowadzono dodatkowe ściany działowe. Otacza go 6,3 ha park. Jest konstrukcji murowanej, z częścią ścian działowych poddasza konstrukcji szkieletowej. Podpiwniczony (sklepienia kolebkowe z lunetami), parterowy z mieszkalnym poddaszem nakrytym wysokim, masandrowym dachem. W pomieszczeniach parteru i poddasza znajdują się drewniane, belkowe stropy. Główne wejście do dworu znajduje się od północy, a boczne od wschodu. Elewacje obiektu są otynkowane. Zachowane do dzisiaj oryginalne, XIX wieczne drzwi wejściowe z opierzeniem w tzw. jodełkę ze świekami. 

( Skopiowane ze strony Galerii Wielkopolskiej )

Cały obiekt jest bardzo ciekawy, choć obejrzałam go tylko z zewnątrz. Drzewostan parku przywodzi na myśl miłe wspomnienia z dzieciństwa. Mogę sobie tylko wyobrazić jak wyglądało to wszystko w czasach świetności. Z tego co wyczytałam w okolicy znajduje się jeszcze jeden staw. Może uda mi się w przyszłości odwiedzić to miejsce. Może uda mi się skontaktować z właścicielem obiektu i dowiem się czegoś więcej na temat tego miejsca. A nie ukrywam, że jestem bardzo ciekawa historii tego miejsca. Na chwilę obecną pozostaje mi oglądać fotografie zrobione w lutym tego roku przeze mnie, lub zajrzeć do archiwalnych zdjęć w internecie.

1. Widok na dwór od strony parku

2.

 

3.

 Główne wejście do dworu od  strony północnej.

4.

Wejście boczne od wschodu 

 

5.

Tylna strona dworu

 

6. 

Widok na dwór od strony zachodu

 

7.

Zachowane oryginalne XIX - wieczne drzwi wejściowe.

 

8.

A taką "bazę" wydrążoną w drzewie znalazłam w okolicy dworu. Są malutkie drzwi ( kawałek kory ), drabina w środku i z tego co mogłam dojrzeć nawet chyba górną część zakrywającą można odsłonić. 

9.

Widok na wejście do "bazy", widać drzwi i drabinę :)

 

10. I to już tak na pożegnanie ostatnie spojrzenie na dwór  od strony dojazdu w kierunku głównego wejścia.

 

Pozdrawiam